Dan gaan alle lichtjes uit..

De afgelopen tijd lijken mijn lichaam en ik totaal van elkaar vervreemd te zijn. We zitten duidelijk niet meer op een lijn en het enigste wat ons nog verbind is dat we aan elkaar vastzitten. We begrijpen elkaar niet meer en het lijkt erop dat we allebei een andere taal spreken. Het is moeilijk. Ik weet dat ik niets anders kan dan begrip opbrengen en proberen te snappen waarom. Wat zou ik blij zijn als het ook mij begrijpt, naar mij luistert of eigenlijk dat we weer een worden.

Zoals jullie weten is mijn lichaam al een tijdje in de war. Of eigenlijk dat denk ik. Met die gedachte ging ik dan ook braaf aan de pil. Ondanks dat het mij frustreerd wil ik mijn lichaam helpen om het weer op orde te krijgen. Ik accepteerde het dat ik ook maar een mens ben en de controle zo nu en dan moet loslaten. Iets wat ik heel moeilijk vind maar dat terzijde. Nu moet het goedkomen maar dat was misschien te kortzinnig gedacht. Ik kreeg buikpijn, verschrikkelijke pijn. Het stopte weer en ik kon weer ademhalen. Rare klachten kreeg ik, het gevoel zwanger te zijn al ken ik dat gevoel helemaal niet. Na het rondneuzen op internet had ik toch echt last van zwangerschapskwaaltjes. Misschien komt het door de hormonen ik ben tenslotte al ruim drie jaar niet aan de pil geweest.

Ik begon wat bloed te verliezen. Een klein beetje met wat slijm. De paniek sloeg toe. Ik ben aan de pil en het is nog geen tijd om te menstrueren. Gelukkig stopte het maar een dag later verloor ik weer wat bloed al was het dit keer donker van kleur. Het kan zijn dat de cystes knappen. Dan krijg je wat heftige pijn en komen er hormonen vrij wat de kwaaltjes kunnen verklaren.

Ik voelde mij niet fit. Toch ging ik door. Net toen alles klaar was en ik nog even naar het toilet ging voordat ik ging rusten gebeurde het. Alle lichtjes gingen uit. Ik weet er weinig tot niets meer van. Ik hoorde mijn kat geluidjes maken en ik zag haar kopje toen ik mijn ogen weer opende. Voorzichtig kwam ik bij. Ik spoelde het toilet door, ik had kennelijk overgeven. Voorzichtig sloop ik in bed. Geen paniek want ik ben immers vaker flauwgevallen. Even rusten dan gaat het vast weer beter.

Mijn lieve 'Moffel' kwam thuis. Hij keek naar me en ik zag de schrik op zijn gezicht. Mijn gezicht was blauw en ik had een bult. Daarom had ik hoofpijn. Hij was geschrokken toen ik het verhaal vertelde. Ook mijn arm en heup zijn versierd door blauwe plekken. Dit keer heb ik dus een flinke klapper gemaakt. We maakten ons verder niet te veel zorgen. Ik heb te veel gedaan en moest goed rusten. Mijn schoonmoeder kwam de volgende dag om mij bij te staan. Waar normaal het beter gaat was het dit keer anders. Ik bleef misselijk, moest zo nu en dan braken, had hoofdpijn, was duizelig en zag wat wazig. Toch maar even langs de huisarts. Na alle klachten te hebben opgesomd en neurologische testjes was het voor haar duidelijk. Ik heb een hersenschudding. Er is niet veel aan te doen maar ik moet veel rusten anders zal ik er langer last van houden. Dit keer nan ik het serieus. Mijn lichaam schreeuwt om hulp en ben ik niet de eerste die een helpende hand moet bieden. Het ging wat beter tot gister. De lichtjes gingen nogmaals uit. Met mijn hoofd (nu de andere kant( de tafel geraakt. Een kleine glip en nogmaals een bult. Nu is het rusten maar het moet verder onderzocht worden. Totaal aan bed gekluisterd en wat vind ik dat lastig. Toch luister ik.

De pijn is verdwenen. Het enigste wat er nu gebeurd in mijn buik is dat mijn menstruatie opgang blijkt te komen. Het is nog niet zover, ik heb nog een aantal pillen voirdat het circus kan beginnen. Hopelijk is de boel opgeschoond en mijn lichaam tot rust gekomen. Ik ben bang dat mijn lichaam het niet aankan. Dat het roept dat hrt genoeg is geweest en omdat ik het niet wil we elkaar zijn verloren. Eerst geef ik het de tijd om te helen om te rusten en dan weet ik dat ik serieus die vraag moet analyseren en beantwoorden.